Çok Uzaklardan Ash’in Hikayesi

46 rakamı… Kimilerine 46 km uzaklığı ya da bir çocuğun boyunun uzunluğu… Kimilerine göre ise 50’ye ramak kalmış bir yaşı ifade edebilir. Ancak bazısı için hasrettir, bekleyiştir ya da umut. Adını siz koyun! 2019 Roland Garros şampiyonu ise 46 yıl aradan sonra ilk defa bir Avustralyalı sporcu olacaktı: Ashleigh Barty. Roland Garros turnuvasını 1962 yılında ilk kazanan Avustralyalı sporcu Margaret Court kapanışı da 1973 yılında yapmış ve o yıldan sonra hiçbir Avustralyalı şampiyonluk kupasına uzanamamıştı.

1979’da Wendy Turnbull ve 2010’da Samantha Stosur ile final oynasalar da Avustralyalı sporcuların Roland Garros karnesi epey zayıf olarak tarihe not düşülecekti. Üstelik bir Grand Slam ülkesinin bu denli geriden takip eden ve yeni isimler piyasaya sürer tavrı söz konusuyken…

Peki Ashleigh (Ash) bu coğrafyanın neresinde konuşlanmış durumda? Aslında ilk diktiği şüphesiz çim kortların “Kraliçesi” junior kategorisinde teklerde 2011 Wimbledon şampiyonu olarak ileride kendisine büyük işlerin sorumluluğu almış olacaktı.

Öncelikle belirtmek gerekir ki Barty gibi sporcular ‘doğuştan yeteneklerini disiplinli ve doğru çalışma’ ile birleştirerek zirveye çıkan özel sporculardır. Her eline raket alan çocuktan bir özel sporcu çıkarma imkânı olmadığını biz henüz yeni yeni öğreniyoruz. Bu özel çocukları bulup çıkaracak, özel modellerde çalıştırıp destekleyecek federasyon ve yöneticileri olması da cabası.

4 yaşındaki Ash korta ilk kez çıktığında antrenörü, "Bu yaştaki bir çocuk için inanılmaz el-göz koordinasyonu vardı, daha ilk attığım topa müthiş bir vuruş yaptı, hem de doğru zamanlama ve büyük bir güçle" diye yazacaktı.

Ash’in yeteneğinden şüphe duymaksızın fiziksel gelişim konusunda ağırlık veren, hocası Jim Joyce gelişimine bakarak kızın boyunun fazla uzamayacağını tespit eder ve hemen ona uygun bir oyun tarzı geliştirirler. Ayakları hızlıdır, servis-vole oyununa adapte eder. Etkili bir ilk servis, tek el slice backhand ve file oyunu kızların tercih etmediği bir taktiktir; bu da Barty'nin en iyi bildiği oyun haline gelir.

Ne yazık ki her şey bu kadar “basitmiş” gibi gözükse de zorlu yolculuklar çok küçük yaşta tanışması belki de işini kolaylaştırmış mıydı?

13 yaşında uluslararası turnuvalar oynamak üzere seçilir. İlk turnuvasını Avrupa'da oynayacaktı. Çok zor günler geçirecek ve hemen her akşam annesini arayıp ağlayacaktı….

Sık sık depresyona girmeye başlar, iki yıl doktor kontrolünde kalır, obsesif ve kompulsif bozukluklar göstermeye başlar. Performansı düşer. Dünyanın en iyi junior sporcusu artık yoktur. 2015 yılında artık takım sporları vardır Barty'nin hayatında. Kriket takımına yazılır ve tenisten gelen yeteneğini orada da konuşturmaya başlar. Takımının şampiyonluğunda büyük katkısı olur. Artık bir kriketçidir, tenis raketi bile yoktur, tenis maçı bile izlemez. Kriketle dolu 18 ay geçer.

Bir gün partneri Casey Dellacqua ile karşılaşır Barty. Casey kendi raketlerinden birini verir ve akşam kortlarda kimse yokken Barty'i korta sokar.

"İşte bu benim, yapmam gereken spor bu!" der Barty. Döndüğünde WTA sıralaması 600 dışındayken birinci yılın sonunda 50'lere gelecektir. Sonrası malum, Roland Garros şampiyonluğu.

İşte onun başarısının püf noktası, aslında çoğu tenisçinin; "Bu bir sır değil aslında. Benim bütün silahlarımı rakiplerim bilir. Önemli olan bu silahları rakibinden daha iyi kullanabilmek."